Een dagje Noirlac

Vlakbij St-Amand-Montrond ligt een prachtige abdij. De abdij van Noirlac.

Deze houtconstructie van het plafond in de slaapzaal is het meest de moeite waard van de hele abdij. Vlakbij Saint-Amand Montrond ligt de abdij van Noirlac. Je rijdt er zo voorbij want je moet een afslag hebben naar een weggetje dat schuin naar een dal loopt. Gelukkig staat het redelijk goed (op zijn Frans) aangegeven. Dit cisterciënzer klooster is gebouwd in 1150 en geldt als een fraai voorbeeld van de kloosterarchitectuur die in de late twaalfde en vroege dertiende eeuw door Sint Bernardus in Frankrijk is geïntroduceerd. De kerk is nog steeds intact, met spannende gotische galerijen. Op het dormitorium na verkeren alle gebouwen in originele staat. De slaapzaal is in de zeventiende eeuw verbouwd tot kleine kamers, in classicistische stijl. De abdij is departementaal eigendom en wordt gerestaureerd onder toezicht van de Franse Rijksdienst voor de Monumentenzorg. En dat is goed te merken! De abdij is een toeristische trekpleister en alles is er even netjes onderhouden en ziet er piekfijn uit. Er zijn natuurlijk heel veel kastelen, kerken, abdijen en andere oude gebouwen in Frankrijk te vinden maar deze abdij is erg de moeite waard. Het is goed te zien dat er met liefde en aandacht voor details is gewerkt om een goede indruk te geven van het leven in de twaalfde eeuw. Het meest imposante van de abdij van Noirlac zijn de mooie gewelven die ook allemaal gerestaureerd zijn. Door de lichtval in de zomer (het is trouwens heerlijk koel in de abdij) wordt het er allemaal nog mooier op. Wij zijn er op bezoek geweest met een klein kind in een driewieler. Dat is niet aan te raden. De abdij is vergeven van trappen en doorgangetjes die niet makkelijk begaanbaar zijn met een driewieler kinderwagen. Bezoek met kinderen Een bezoek met Tjerk van 7 en Diura van 3 was bijzonder de moeite waard. Ik werd gevangen door de schoonheid van de architectuur, en de abdij bood alle mogelijkheden om dit ook naar kinderniveau te vertalen: de muren, de bogen, af en toe een kapiteeltje, de refter met het spreekgedeelte en vooral: lopen over het dak, waarvandaan je helemaal een mooie indruk kreeg van de omvang van het kerkgebouw. En voor Tjerk en Diura waren alle trappen en opstapjes reuze spannend: waar zouden we nu weer uitkomen? De kinderen werden vanzelf stil in de kerk, en wilden uit zichzelf graag nog een rondje rond de abdij lopen. Kijk ook eens op de site van de abdij van Noirlac (in het Frans)